hurbiltasun-sentsorearen funtzionamendu printzipioa
Hurbiltasun-sentsore batek objektu hurbilak kontakturik gabe detektatzearen printzipio funtamentalean oinarritzen da. Lan-printzipioa eremu elektromagnetiko edo erradiazio-zurezki bat igorri eta detekzio-eremuan objektuak sartzen direnean itzulitako seinalean gertatzen diren aldaketak aztertzea da. Sentsore hauek, oro har, teknologia desberdinak erabiltzen dituzte, hala nola induktiboa, kapazitiboa, fotoelektrikoa eta ultrasonikoa. Sentsore induktiboek eremu elektromagnetikoak sortzen dituzte objektu metalikoak detektatzeko, kapazitiboen kasuan berriz, material metalikoak eta ez-metalikoak ere detektatu ditzakete kapazitantzian gertatzen diren aldaketak neurtuz. Sentsore fotoelektrikoek argi-zurezkiak igortzen dituzte eta haien islapena edo etenaldia detektatzen dute, eta sentsore ultrasonikoek soinu-uhinak erabiliz neurtzen dituzte distantziak. Sentsorearen detekzio-metodoa erabilitako teknologiaren araberakoa da, baina mota guztiek segida antzeko bat jarraitzen dute: energia igortzea, itzulitako seinalean gertatzen den aldaketa detektatzea eta aldaketa horiek irteera elektriko bihurtzea. Detekzio-gaitasun honek kontakturik gabeko sentsoreak balio handikoa bihurtzen ditu automatizazio industrialean, segurtasun-sistemetan eta elektronika kontsumigarrian. Inguruneetan bereziki ondo moldatzen dira non kontaktuko sentsoreak praktikagabeak edo kaltegarriak izan daitezkeen, baldintza desberdinetan detekzio fidagarria eskainiz. Teknologia garatu egin da neurketak zehaztasun handiagoarekin emateko, fidagarritasuna hobetzeko eta faktore ingurumenalen (hala nola tenperatura-aldaketak eta interferentzia elektromagnetikoak) aurrean erresistentzia handiagotzeko.
EN
